Wielu dostarczycieli produktów czy też usług nie otrzymuje na czas należności od własnych odbiorców.

Przez wzgląd na dobre kontakty z odbiorcami sami udzielają im kredytu kupieckiego lub też odbiorcy bezumownie nie płacą wypłat na czas.

Jeżeli stan permanentnego kredytowania odbiorców przez dostarczycieli utrzymuje się przez długi czas, dostawcy zaprzepaszczają płynność finansową po czym poszukują zewnętrznych źródeł opłacania, takich jak kredyty, leasing czy też fundusze strukturalne. Użytkując z nich, zaciągają własne wierzytelności a więc intensyfikują zadłużenie, miast dochodzić wypłat od adresatów. M.in przywróceniu płynności finansowej takowego dostawcy służy faktoring. Faktorant błyskawicznie zdobywa gotówkę, zaś faktor zadba często także o bieżącą windykację należności od odbiorców. Umowa faktoringu to 2 fragmenty: cesja wierzytelności jak też pożyczka, którą spłaca odbiorca wierzytelności w drodze cesji. Układ jest zawierany na czas nieokreślony. Faktorant przekazuje wszelką fakturę na faktora. Faktorant odbiera należność: natychmiast po powstaniu wierzytelności i scedowaniu jej na faktora (faktoring dyskontowy albo zaliczkowy) czy też w dniu wymagalności pożyczek, po uzyskaniu zapłaty od dłużnika lub w innym terminie (faktoring wymagalnościowy). Partycypantem transakcji jest także odbiorca artykułów czy też usług, a więc dłużnik faktoringowy. Nie jest on jednak stroną umowy. Skutkiem prawnym zawartej umowy jest zmiana wierzyciela. Dłużnik zaś zostaje ten sam.

Faktoring niepełny z kolei polega na wykupie przez faktora należności bez przejęcia ryzyka niewypłacalności adresatów swojego klienta. W tym przypadku to klient jest odpowiedzialny za wypłacalność dostawców.